مدیریت شن¬چال¬ها، فرصتی جهت تقویت منابع آبی ( مطالعه موردی: تغذیه مصنوعی شمال شرق سمنان)

همواره کنترل سیلاب در مجاورت مناطق شهری و صنعتی حائز اهمیت بوده است. یکی از روش­های کنترل سیل، هدایت سیلاب به پروژه­های تغذیه مصنوعی است که روش­های گوناگونی با مزایا و معایب مختلف دارد. یکی از این روش­ها، تغذیه مصنوعی گودالی است که در مناطق سیل­خیز مورد توجه می­باشد. استفاده از شن­چال­ها در تغذیه مصنوعی گودالی سبب خواهد شد تا علاوه بر نفوذ از کف، تراوش از دیواره­ها، نگرانی انسداد کف گودال در اثر ترسیب مواد معلق را برطرف نماید. محدوده مورد مطالعه (حوضه آبریز شمال­شرق سمنان) دارای 7 زیرحوضه با رسوبات سست و منفصل متعلق به زمان کواترنری با نفوذپذیری، زهکشی و آبگذری متوسط است. شن چال موجود در این محدوده که ناشی از برداشت منابع قرضه راهسازی می­باشد با حجمی در حدود 511 هزار مترمکعب قادر است آورد سیلاب زیر حوضه­های S1 و S2 با حجمی در حدود 84 هزار مترمکعب برای دوره بازگشت 100 ساله را کنترل کند. لذا پیشنهاد می­شود باتوجه به پتانسیل بخش خصوصی (کارگاه­های برداشت­کننده شن وماسه) در احداث پروژه­های تغذیه مصنوعی، برنامه­ریزی لازم به نحوی باشد تا برداشت شن و ماسه به صورت هدفمند انجام گیرد.

واژگان کلیدی: تغذیه مصنوعی، شن­چال، پخش سیلاب، دشت سمنان